معصومه عمرانی /انسیه شاه‌حسینی در فیلم «دست ناپیدا» در قالب روایت تجارب شخصی‌اش از زمان دفاع مقدس به سراغ زنان فعال در جنگ رفته است. زن عکاسی به خاطر کسب درآمد بیشتر و تامین مخارج زندگی به جبهه می‌رود تا از صحنه‌های ناگوار جنگ عکس تهیه کند، اما بدلیل ممانعت از حضور وی در خط مقدم سر از اردوگاه زنان در می‌آورد و در روند قصه و آشنایی با زنان آنجا تحولش رقم می‌خورد. درواقع ایشان در این فیلم، به نوعی خودش را به تصویر کشیده است.
از نکات قابل توجه در فیلم دست ناپیدا واقعی بودنِ شخصیت‌هاست، زنانی که روزی در جریان جنگ، همین وقایع را زیسته‌اند؛ این نکته شاید در ابتدای امر غیرحرفه‌ای به نظر برسد، اما در مواجهه با وقایع معاصر، وفاداری به اصل سوژه بسیار قابل اهمیت است و روند داستان و شخصیت‌پردازی نباید به‌گونه‌ای پیش رود که سبب تغییر یا تحریف واقعیت شود؛ اتفاقی که در آثاری چون دسته دختران افتاده و شاهد شخصیت‌هایی هستیم که نه‌تنها مابه‌ازای خارجی ندارند و کمکی به شناخت مخاطب حالِ حاضر از وقایع نمی‌کند بلکه سبب تحریف آن نیز می‌شود.
روز صفر و درخت گردو را نیز می‌توان در کنار دسته دختران نام برد.
موضوع دیگر اینکه خانم شاه‌حسینی در فیلم دست ناپیدا، با بازی گرفتن از بازیگران غیرچهره جرأت به خرج داده و توانسته فضای خوبی رقم بزند. این فیلم حرف‌هایی برای گفتن دارد که در عصر حاضر درحال فراموشی است و روایت زنان قهرمان و گمنانی‌ست که هر کدامشان قصه‌ای مخصوص به خود را دارند.
