حمید عارفی /سینمای کشور هند مدت کوتاهی پس از استقلال از استعمار انگلستان شکل گرفت و به سرعت پیشرفت کرد و در کنار کشور ژاپن جزء کشورهای قدیمی و صاحب سبک می‌باشد. درام‌های عاشقانه، صحنه‌های اکشنِ به شدت اغراق‌شده، رقص و آواز مولفه‌های اصلی سینمای هند بودند. رفته رفته این سینما دچار تغییراتی شد و آثار باکیفیتی در گونه‌های زندگینامه (بیوگرافی)، ورزشی و تاریخی توسط هندی‌ها تولید شد.

حضور سکوهای بین‌المللی مشهور فیلم و سریال همچون آمازون، دیزنی پلاس و نتفیلکس در هند باعث بیشتر دیده شدن آثار هندی در جهان شد و این ورود زمانی بود که هند وارد سینمای نو شده بود و موضوعات غیراخلاقی همچون همجنس بازی، ازدواج سفید و ... در فیلم‌های هندی دیده می‌شد و با ورود این سکوها این موارد تشدید شد، از سوی دیگر حضور این سکوهای مشهور علیرغم به شهرت رسیدن آثار کشورهای مختلف می‌تواند همچون تیغ دو لبه عمل کند چرا که آثاری تولید خواهد کرد که خطوط قرمز سیاسی و اخلاقی کشورها را رد کرده و خطرساز می شود. با این توضیح، اگر این سکوها در کشورمان تحریم نبودند و فعالیت می‌کردند اوضاع از الان هم برای مراجع نظارتی و قضایی سخت‌تر میشد چرا که در برخورد با امثال نماوا، فیلیمو و گپ فیلم با مشکلات زیادی مواجه است.

با تغییر نوع نگاه سینمای اصلی هند (بالیوود) و نوع رویکرد آنها یعنی نزدیک شدن به سبک آثار غربی، فیلم‌سازی در سایر صنعت‌های سینمای هند که شامل مناطق مختلف شمال و جنوب و ... می‌شوند اوج گرفته و فیلم‌های سینمایی شاخصی از سینماهای تامیل، تالگو، مالایی، پنجابی، مهاراتی، کانادا و بنگالی عرضه شد که همچنان اصالت هندی خود را تا حد زیادی حفظ کرده بودند.

در سال‌های اخیر در سینمای هند آثار زیادی در ارتباط با زنان و دفاع از حقوق آنان ساخته می‌شود که ساختاری فمنیستی دارند؛ چرا که هندوستان آمار هولناکی در خشونت علیه زنان را به نام خود ثبت کرده است. هندی‌ها معضلات اجتماعی و سیاسی همچون توالت در فیلم سینمایی توالت Toliet: Ek prem katha محصول سال ۲۰۱۹ ، فساد و ظلم علیه قبایل و تبعیض نژادی در فیلم سینمایی زنده باد نور Jai Bhim) ۲۰۲۱)، فساد در بخش درمان و پزشکی هند در فیلم مرسال (Mersal) ۲۰۱۷ و ... را بدون هیچ سیاه‌نمایی اضافی و با دو راه حل به نمایش در می‌آوردند؛ اول اینکه به سیستم قضایی هند اعتماد کنید؛ راه‌حل دوم که چندان منطقی نبود و بیشتر با صحنه‌های اکشن افراطی فیلم‌ها همخوانی داشت این بود که سیستم قضایی هند توانایی برخورد با عوامل فاسد را ندارد و شخصیت‌های مثبت داستان مجبور می‌شوند که شخصیت‌های فاسد را به قتل برسانند که این موضوع در اکثر آثار آن‌ها دیده می شود.

در سالهای نه چندان دور در فیلم‌های سیاسی، موضوع دشمنی با پاکستان به وفور وجود داشته اما نه به اندازه و شکل حال حاضر؛ چون در آن کارها شخصیت‌های تندرویی در دو طرف به تصویر کشیده می‌شدند که به دنبال جنگ بوده‌اند.

طی یک دهه اخیر و با روی کار آمدن دولت تندرو «نارانارا موندی» که از همان حزبِ قاتل گاندی روی کار آمده است، آثار به‌شدت ضد اسلامی و ضد ایرانی در سینمای هند رو به فزونی گذاشته است.

در فیلم‌های سینمایی سیاسی هند، کشور پاکستان نماد اهریمن و دشمنی خونخوار به نمایش در می‌آید و با توجه به مسلمان و شیعه بودن اکثر مردم پاکستان، این باور در ناخودآگاه مخاطب شکل می‌گیرد که تمامی مسلمانان تروریست و وحشی هستند.

ساخت آثار ضد اسلامی و ضد ایرانی به روالی مرسوم بدل شده و طی سال‌های اخیر آثار متفاوت و مشهوری چون فیلم دانکی (Dunki) ۲۰۲۳، هتل بمبئی (Hotel Mumbai) محصول ۲۰۱۸ مشترک با استرالیا با بازی نازنین بنیادی و همچنین فیلم عملیات مجنون (Misson Majnu) ۲۰۲۳ تولید شده است که به صورت علنی و گاهی به صورت نمادین به مسلمانان و ایرانیان توهین می‌کنند.

در فیلم سیاسی و تبلیغاتی عملیات مجنون شاهد همکاری جاسوس‌های کشور هند با صهیونیست‌های جنایتکار در مبارزه با دولت پاکستان که قصد ساخت سلاح هسته ای را دارند هستیم، به شکلی که همکاری مستقیم آن‌ها و قصد آن‌ها برای بمباران نیروگاه اتمی پاکستان به صورت علنی به تصویر کشیده می‌شود.

در اواخر فیلم نیز راوی داستان با وقاحت تمام می‌گوید: "دولتمردان پاکستانی، فناوری هسته‌ای خود را به کشورهای سرکش چون ایران و کره شمالی فروخته‌اند".

این چیزی کاملا شبیه جنگ تبلیغاتی صهیونیست‌ها و آمریکا و دولت‌های غربی علیه ایران است؛ چرا که دولت هند و پاکستان خودشان دارای سلاح هسته ای هستند.

دشمنی با اسلام به فیلم‌های تاریخی و روایت تحریف‌گونه از مسلمانان هم کشیده شده است، به‌ گونه‌ای که در فیلم شاخص شیر جوان (Chaava) تولید سال ۲۰۲۵، اورنگ زیب مغول‌ و مسلمان را نماد وحشیگری، بی‌رحمی، غارت و جنایت نشان داده و رقیب او را که غیرمسلمان است؛ شجاع، مهربان، خانواده‌دوست و همسردوست به تصویر کشیده شده است!

شایان ذکر است که رفتارهای ضد اسلامی و ضد شیعی در کشور هندوستان افزایش یافته و در محافل عمومی و شبکه‌های اجتماعی فضایی کاملا ضد اسلامی و ضد ایرانی حاکم است، تا جایی که چندی قبل در یک برنامه‌ی تلویزیونی شاهد توهین زشت یک کارشناس هندی به وزیر امور خارجه ایران بودیم که در نهایت فقط سفارت هند در ایران یک عذرخواهی ساده بابت این وقاحت کرد.

البته به هیچ وجه نباید از دولت فعلی هند انتظار انسانیت و رفتار درست با مسلمانان و شیعیان داشته باشیم چرا که این افراد همان هم‌حزب‌های قاتل گاندی رهبر بزرگ انقلاب هند هستند که به بهانه دوستی با مسلمانان او را ترور و به قتل رسانده‌اند!

رفتارهای آنان کاملا متناقض و همچون ترکیه و باکو خطرناک است چرا که از یک طرف در بریکس و شانگهای عضو هستند و از سوی دیگر اهداف سیاسی آمریکا و صهیونیست‌ها را دنبال می‌کنند، طوری که شاهد حتی یک تظاهرات علیه صهیونیست‌ها در این کشور نبوده‌ایم؛ درواقع دولت اجازه چنین کاری به مردم نمی‌دهد، حال آن که قبل از روی کار آمدن دولت موندی همواره دولت و مردم هند ضد استعمار و از آزادگان جهان بوده‌اند، همان‌گونه که در فیلم‌های سینمایی متعدد روحیه ضد استعماری آنها در برخورد با انگلیسی‌ها و پرتغالی‌ها به تصویر کشیده شده است.

فارغ از تمامی نکات منفی و ضد اخلاقی همچون همجنس‌بازی، بی بند و باری، ازدواج سفید، مصرف مشروبات الکی و مواد مخدر و ... که در فیلم های هندی افزایش یافته است، همچنان می‌توانیم وطن‌پرستی، مفهوم خانواده و عشق را در تعدادی از آثار این کشور مشاهده کنیم.