مرحوم محمودی به‌مناسبت بازی در فیلم «غریب»، در گفتگویی با صبا چند روز پیش از وفاتش گفته بود: « بازی در این فیلم به من فهماند با وجود اینکه ۱۲ سال است در سینما فعالیت دارم با این فضا بسیار غریبه هستم زیرا میزان دوری از راستی در این کار، گاه به اندازه‌ای زیاد است که باعث می‌شود از کاری که انجام می‌دهم و برای آن سالها زحمت کشیده‌ام و درسش را خوانده‌ام بدم بیاید!
روزی بعد از گریم بابک حمیدیان خانواده شهید بروجردی پشت صحنه حضور یافتند. یکی از نوه‌های شهید به محض دیدن بابک حمیدیان متعجب او را نگاه کرد و یکباره گفت؛ بابایی و شروع به گریه کرد و همه نیز با او گریه کردند. همین لحظه برای من کفایت می‌کند تا از بودن در فیلم راضی باشم اما مسائلی که برایم رخ داد به هیچ وجه خوشایند نبود.
دلبستگی من به شهدا در وجودم نهفته است و همیشه خود را مدیون آنها می‌دانم. کودکی من در خیابان «ایران» گذشته است. محله‌ای که بسیار مذهبی و قدیمی است. این تعلقات در ذهن و باور من نقش بسته است.در میان شهدا نیز به شهید ابراهیم هادی بسیار علاقمندم و دوست دارم بتوانم روزی در کاری با محوریت این شهید بازی داشته باشم.
از وضعیت موجود در سینما به هیچ وجه راضی نیستم! البته پیش‌ترها چنین نبودم و برای خود آرمان و ایده داشتم ولی وقتی باورهای تو را از بین می‌برند دیگر چاره‌ای جز تن دادن به مادیات باقی نمی‌ماند. اگر صادقانه بخواهم بگویم، امروز دیگر ملاک من برای پذیرش نقش‌ها، معیشت است برای همین اگر بتوانم با کار دیگری پول بیشتر بیاورم قطعاً بازیگری را کنار خواهم گذاشت