زهرا خندان /هنر، بی‌تفاوت نیست؛ هنر، از وضع موجود ناراضی است؛ هنر، برای ارتقای وضعیت اقدام می‌کند. اما گله داریم از هنری که هنوز نتوانسته مواضع امام انقلاب را چنان به تصویر بکشاند که در موقعیت‌های مشابه، حواس‌مان از قله پرت نشود و ناامیدی و حزن در دلمان نیاورد. ما کم ماجرا ندیده‌ایم، اوایل انقلاب، پشت هم پشت هم، داغ بود و خبر ترور افراد کلیدی انقلاب می‌آمد اما قطار انقلاب در ریل ماند و ماند. ما خبر شهادت حاج قاسم را شنیده‌ایم گریان شدیم اما دیدیم در کمتر از چندسال معادلات جهانی در عرصه‌ی فعالیت حاج قاسم به نفع مقاومت چگونه رقم خورد.
خبر سنگین است اما به قول امام در واکنش به خبر ترور دفتر نخست‌وزیری: «ما حکومت‌مان و افرادی که در رأس حکومت بودند چون از همین مردم هستند و از اشخاصی نیستند که از آن بالاها؛ یعنی، آن پایین‌ها آمده باشند و حکومت کرده باشند بر ملت، از این جهت، ملت ما آرام است؛ دلش مطمئن است به اینکه وقتی که این شهدا نباشند، به جای آنها، داوطلبانی برای شهادت حاضر به صحنه هستند.
ما در عین حال که برای این شهدا متأثر هستیم و اینها اشخاص ارزنده‌ای برای ملت ما و برای جمهوری ما بودند، لکن ما باز در صف‌های دنبال آنها، افراد داریم و اشخاص متعهد داریم و اشخاص مؤمن متعهد به اسلام داریم، و دنبال او ملت داریم و ملتی که هیچ گونه عقب نشینی در این مسائل نخواهد کرد و با این ترتیب، جمهوری اسلامی آسیبی نخواهد دید». ما طلبکار از این هنر نازا هستیم که چگونه نتوانسته از حوادث عمیق دهه شصت، زایشی ایدئولوژیکی داشته باشد و آنچنان عقیم است که نتوانسته هنری در طراز این وقایع با نگاهی مجموعه‌ای و کلان داشته باشد.
