نرجس احمدی /قرار است در آن مرددین به رأی دادن اقناع شوند، مجری ابتدای برنامه تاکید می‌کند اگر موافق رأی دادن هستید یا حتی مخالفش، ما را تماشا نکنید! اما این روزها حسابی گل کرده است، موافق و مخالف و مردد به تماشایش می‌نشینند و همراه مجری از دست مهمان‌ها حرص می‌خورند! از حرف‌هایی که می‌زنند، نزدند، نصفه و نیمه رها کردند! و در نهایت مخاطب راضی‌ست از حرف‌هایی که در قاب تلویزیون زده شد.

برنامه‌ای گفتگو محور با اجرای یک پدر دغدغه‌مند که نشسته است حرف فرزند موافق و مخالفش را می‌شنود و سعی می‌کند حرف هیچ‌کدامشان نصفه‌کاره نماند، به عدالت حواسش را داده به ساعتش که مبادا فرزند مخالف حق فرزند موافق را بخورد یا آن موافق بیشتر از مخالف حرف بزند.

خواستم بگویم، حالمان خوب می‌شود وقتی می‌بینیم از دانشجو و استاد و خانم خانه‌دار و راننده تاکسی و شغل آزاد و دکتر و خبرنگار و هنرمند و... همه‌جور آدم پشت یک میز می‌نشینند و از دغدغه‌های‌شان می‌گویند، گله می‌کنند، غر می‌زنند، می‌تازند، حمله می‌کنند، توجیه می‌کنند، راست می‌گویند، غلط می‌گویند، دعوا می‌کنند، باهم می‌خندند، مخالفت می‌کنند، قبول می‌کنند، پشیمان می‌شوند، راضی می‌شوند و...

حالمان خوش می‌شود وقتی می‌بینیم در این برنامه، تلویزیون با سعه‌ی صدر تریبونی شده است برای همه‌جور رأی و نظر و خوب مدیریت می‌کند آنچه در ذهن آشفته‌ی جوان ایرانی بالا و پایین می‌شود این‌روزها.