نرجس احمدی/ دهه هفتاد اوج شکوفایی و جلب توجه مخاطب سیما با تله‌تئاترهای جذابی بود که خانواده‌ها را جلوی تلویزیون نشانده، دورهمی‌ها را شکل می‌داد و مردم پای روایتِ پویایی از هنر، شب‌شان را می‌گذراندند.
از آن روزهای تله‌تئاتری، داستان‌ها و بازی‌های خوبی هنوز کنج خاطرات‌مان جامانده، با بازیگرانی که بعضی‌شان دیگر میان ما نیستند، رضا ژیان، فهیمه راستکار، جمیله شیخی، پرویز پورحسینی و... ولی چهارمیخ شدن‌مان پای داستان و هیجانِ دنبال کردن قسمت‌های بعدی‌اش یادمان مانده است.
کم‌کم انگار تله‌تئاتر با تلویزیون قهر کرد و سیاست‌های سیما بنایی بر برگرداندن آن نداشت، حیف شد! می‌شد در این سبک از برنامه‌سازی با هزینه‌ای بسیار کمتر از ساخت مجموعه‌های داستانی(serial)، برخی داستان‌ها، نمایش‌نامه‌ها، وقایع تاریخی، مفاهیم و... را به خوبی در ذهن مردم ثبت و ماندگار کرد.
به‌هرحال مغفول ماند و ماند تا این روزها شاهد «گوهر» در قاب تلویزیون بودیم، روایتی از یک زندگی در قیام گوهرشاد.
«طومار» تله‌تئاتری که خبر پخش آن از قاب تلویزیون در این روزها با موضوع کشف حجاب، به آشتی تله‌تئاتر با صدا و سیما دل‌گرم‌مان می‌کند.
«علقمه سرخ» روایتی از حوادث پیرامون عاشورا نمونه دیگر تولیدی در این روزهاست؛ امید که مضامین خوبِ انتخاب شده برای این سه اثر شروعی مبارک برای قصیده‌ی تله‌تئاتر در سیما باشد که پایانی زودهنگام نداشته، به سرعت روزهای بها دادن به آن و بالندگی‌اش را شاهد باشیم.
