نرجس احمدی/ چند سالی است کشورهای غربی برنامه‌هایی تحت عنوان (Chat show) گپ خودمانی را با میزبانی خانم‌ها شروع کرده‌اند؛ این‌بار در تلویزیون ایران یک برنامه با محوریت دغدغه‌های زنانه از مسائل اجتماعی، سیاسی، سنت‌ها و... با میزبانی چهار بانو روی  شبکه یک رفته تا روزمرگی‌های زندگی را با نگاهی عمیق‌تر مرور کنند، میزبانانی با موقعیت اجتماعی، گروه سنی‌ و نگاه‌های مختلف که در ادبیات گفتاری آن‌ها رضایت از جایگاه و زنانگی‌شان، عِرق ملی، شادابی و چندین شاخصه جذاب برای لذت بردن مخاطب وجود دارد.

و البته برخلاف برنامه‌های مشابه غربی اولویت در انتخاب میزبان و میهمان جذابیت‌های جنسیتی و حاشیه‌ساز نبوده، آنچه مخاطبِ برنامه تلویزیونی «واقعیه» را درگیر خود می‌کند تمرکز برنامه بر محتوا و گفتار میزبانان و تضارب آراء بر سر موضوعاتی که روی آن اتفاق یا گاهاً اختلاف نظر دارند بوده، مخاطب را دچار چالشی برای پخته‌تر شدن می‌کند؛ تا زنِ ایرانی شأن و جایگاه فراموش شده خود را بیابد و از کنار موضوعات روزمره زندگی سرسری و بدون تأمل و تعمق نگذرد.

جای خالی این‌طور گفتگوها همواره در صدا و سیما همچون املای ننوشته‌ای که ترس از غلط داشتن آن سازندگان را از ساختش منصرف می‌کرد به‌چشم می‌خورد.

اما امروز می‌بینیم که یک برنامه با اتاق فکر سالم و پویا چطور می‌تواند ساعتی جذاب برای مخاطب خود فراهم کرده، زنِ ایرانی را درگیر عمیق‌تر دنبال کردن موضوعات زندگی خانوادگی و اجتماعی خودش کند.