معصومه عمرانی/ شاید اولین قهرمان زندگی هر کودک پدرش باشد و پخش بچه‌زرنگ در روز پدر هم از این جهت و هم از جهت اینکه امام رئوف پدر معنوی همه ماست شیرین است. مخصوصا اینکه شخصیت پدر داستان به‌شدت مهربان و درعین‌حال محکم و جدی‌ست.
آفت ابرقهرمان‌های پوشالی که قدرتشان متعلق به خودشان است سال‌هاست که بر فضای فرهنگی کشور، از فیلم و سریال گرفته تا تولید لوازم‌التحریر و اسباب بازی و حتی تالیف کتاب کودکان سایه انداخته است.
بچه زرنگ با نمایش اثر نادرست همین قهرمان‌سازی‌های پوچ بر کودکان کلید می‌خورد و با معرفی قهرمان واقعی و از آن بسیار مهم‌تر، معرفی "قدرت مافوق قدرت‌ها" کار خود را به‌خوبی به پایان می‌برد.
آموزش توحید به شیوه‌ای جذاب و امروزی...
محسن، شخصیت اول قصه، هرکجا که "خودش" را ابرقهرمان و بچه‌زرنگ تصور می‌کند نه‌تنها کاری از پیش نمی‌برد، بلکه همه‌چیز را خراب‌تر می‌کند، حتی اگر به‌ظاهر اتفاق خوبی افتاده باشد...
اما وقتی به‌دنبال قدرتی بالاتر از ابرقدرت‌ها می‌گردد و آن را پیدا می‌کند به پیروزی می‌رسد.
نکته قابل توجه اینجاست که هرکس به آن قدرت نزدیک‌تر باشد قدرت بیشتری دارد...
از موارد دیگری که در نقطه مقابل آثار ابرقهرمانیِ خارجی قرار می‌گیرد توجه به "ابزار و روش‌های رسیدن به هدف" است؛ نمی‌توان به هر روشی به پیروزی رسید، نمی‌توان با روش‌های دشمن به مقابله با دشمن پرداخت، به‌تعبیر کوتاه هدف وسیله را توجیه نمی‌کند...
بچه‌زرنگ مجموعه‌ای از آموزش‌های عمیق اعتقادی‌ست، مذمت منیت و خودخواهی، سرنوشت سرپیچی از حرف بزرگ یک اجتماع، دوست داشتن طبیعت، وطن‌دوستی، مهربانی امام و عظمت و وسعت لطف ایشان و...
در انیمیشن بچه‌زرنگ قهرمان داستان هرجا که لباس ابرقهرمانان معمول را پوشیده و به کسوت آنان درمی‌آید شکست می‌خورد، درنهایت هم آن لباس را دور می‌اندازد؛ این روش خوبی برای پیچیدن نسخه ابرقهرمانان قلابی‌ست.
طراحی شخصیت‌ها، نوع روابط، پوشش‌ها و رفتارها متناسب با فرهنگ ایرانی-اسلامی‌ست.
فیلم ممکن است برای مخاطب بزرگسال کمی خسته‌کننده به نظر برسد اما می‌توان گفت باتوجه به عنصر ماجراجویی و چاشنی طنز برای کودکان کشش لازم را دارد.
توجه به انیمیشن از این جهت که مخاطب آن عمدتا کودکان می‌باشند جایگاه مهمی در سینما دارد، به‌ویژه که هزینه ساخت آن به نسبت فیلم پایین‌تر است و معضل سلبریتی‌سازی و سلبریتی‌محوری در آن وجود ندارد.
تهیه‌کنندگی بچه زرنگ را حامد جعفری و کارگردانی آن را هادی محمدیان، بهنود نکویی و محمدجواد جنتی برعهده دارند.
