سرهنگ ثریا؛ اولویت سازمان اوج فیلم سینمایی سرهنگ ثریا به کارگردانی «لیلی عاج» به عنوان کارگردان تئاتر و از فیلم اولی‌ها در سینما تولید شده است.
عاج در چهلمین جشنواره تئاتر فجر نمایش «بابا آدم» با موضوع تجمع خانواده‌های اعضای منافقین، برای دیدن فرزندانشان، در مقابل پادگان اشرف را به روی صحنه برد. عاج هدف خود از پرداختن به این موضوع را درام قصه عنوان کرد.
سپس سازمان اوج با سرمایه‌گذاری بر روی نمایش‌نامه، تأمین هزینه فیلم سینمایی آن را به تهیه‌کنندگی جلیل شعبانی بر عهده گرفت.
لیلی عاج با پرداختن به قصه‌ای زنانه و به تصویر کشیدن آن موفق ظاهر شده و پیش‌بینی می‌شود در بخش‌هایی نامزد سیمرغ بلورین شود. خانواده‌هایی که در جریان ساخت فیلم بوده‌اند با حضور در پردیس سینمایی ملت بر روایت درست اتفاقات و رنج‌هایی که متحمل شدند صحه گذاشتند. این فیلم از دسته فیلم‌هایی است که با قید شروطی می‌توان آن را یک فیلم موفق، مهم و راهبردی معرفی کرد و از این بابت به عوامل و به خصوص کارگردان آن تبریک گفت. شرط این موفقیت زمانی است که سرمایه‌گذار فیلم جایی و یا کسی به جز سازمان اوج باشد.
شاید انتخاب موضوعِ پرداختن به این قصه و ظلمی که منافقین به خانواده‌ها و افراد خود می‌کند و جنایاتی که در این باب مرتکب شده‌اند در زمره سوژه‌ای جدید برای شناساندن سازمان منافقین محسوب شود، اما بدیهی‌ست که نوع بیان مهم است. انتقادی که به سازمان اوج نیز وارد است از این باب است.
در این فیلم با اذعان به نظر شخصی خواسته یا ناخواسته ذهن انسان وارد چالشی می‌شود که این سازمان با افرادش چه می‌کند که آنان حتی حاضر نیستند خانواده‌های خود را ببینند!؟ و در این حد از نظام فعلی ایران نفرت دارند که حاضر نیستند از غذای آن نیز بخورند! در حالی که بیرون از پادگان اشرف خانواده‌ها با محوریت «ثریا عبداللهی» تمام رنج‌ها را در کمپ آزادی به جان خریده‌اند و از هیچ تلاشی برای فراری دادن و یا ملاقات با وابستگانشان دریغ نمی‌کنند.
در سرهنگ ثریا آنچه میبینیم وفاداری افرادی است که یا با اختیار خود جذب سازمان شدند و یا ربائیده شده‌اند، با وجود داشتن امکان فرار و جدا شدن از سازمان، حاضر به خیانت نیستند. نه حرفی از چرایی دشمنی به میان آمده و نه حرفی از دفاع افراد بیرون اشرف از نظام حاکم ایران مطرح است تا حداقل کمی چالش ذهنی این نوع از وفاداری را تقلیل دهد. در آن سو سازمان است و افراد وفادارش و نظامی که با آن دشمن است در این سو خانواده‌هایی هستند که دغدغه‌شان، وابستگانشان است. با وجودی که نشانه‌گذاری‌های فیلم حکایت از تقید داشتن برخی از این خانواده‌هاست.
شاید بتوان جواب این چرایی را در تایید بیطرفی فیلم عنوان کرد که در واقع به این معناست که تنها درام قصه مهم است. برای حل این مشکل از سازمان اوج انتظار می‌رود که با دادن اطلاعات به کارگردان و نویسنده فیلم این ضعف را برطرف کنند.
