نرجس احمدی/ خانم صادقی شاید این سوال خیلی‌ها باشد، سوال همه‌ی آن‌هایی که فریاد زن‌زندگی‌آزادی این جماعت را تلنگری بر وجدان‌های خود می‌پنداشتند اما خوب است بدانند این جماعت طبل تو خالیِ نان به نرخ روزخورانی بودند که تاریخ مصرفشان هم گذشت.

«زن زندگی آزادی» تنها یک ادعا بود، یک شعار بود، یک شعار موزونِ آهنگین که مثل یک موج در ایران راه افتاد و خرابی‌هایی به بار آورد و وقتی با صخره‌های سخت و ریشه‌دار نظام برخورد کرد، فرونشست و آنچه باقی ماند از آن کف و خاشاکی بود که خیلی زود پراکنده و تمام شد.

پرداختن به حقیقت کلمه‌ی زن
پرداختن به حقیقت کلمه‌ی زندگی
و پرداختن به حقیقت کلمه‌ی آزادی
قواره‌ی دهان این جماعت هرگز نبوده و نخواهد بود.