عالیه بهرام‌زاد /سال‌هاست رسانه‌ها به ویژه خودتحقیرها پیشرفت‌های خیره کننده صنعت در ژاپن را بر سر اعتماد به نفس جوانان ما می‌کوبند. البته کسی منکر برخی از این پیشرفت‌ها نیست؛ منتهی یک نکته عجیب که مردم این کشور را در صدر آمارهای جهانی قرار می‌دهد مسئله خودکشی است. مطلبی که بر پایه سریال سالهای دور از خانه یا همان «اوشین» که پخش آن بعد از حدود ۴۰ سال در کشور ما همچنان پربیننده است جلب توجه می‌کند.
مرگ ریوزو بر اثر خودکشی، اقدام به خودکشی دوست اوشین در جوانی، خودکشی همسر کایو، خودکشی خواستگار هاتسوکو، ترس اعضای خانواده از گمان خودکشی اوشین و اشارات شخصیت‌های داستان به این عمل زشت بلافاصله پس از شکست ها و یا دور شدن افراد از محل زندگی حتی در آن زمان که ژاپن آنقدرها هم توسعه نیافته بود بیانگر این ماجراست.
قرار گرفتن ژاپن در بین ۲۵ کشور پیشرفته جهان در نرخ خودکشی - و در برخی از آمارهای دیگر در رتبه ۱۴ - درحالی‌که این رتبه برای کشور ما ۱۴۲ است نشانه چیست؟
خودکشی در فرهنگ دینی ما امری‌ست که در منابع دینی و فرمایشات ائمه علیهم‌السلام مذموم و مایه عذاب اخروی بوده و کسی حق ندارد فرصتی که خداوند برای رسیدن به سعادت به او داده را از خود سلب کند.
اخلاق گرایی، برگزیدن دوستان شایسته، ورزش و تفریحات سالم، تشکیل خانواده‌ای بانشاط و دین‌مدار، بینش صحیح نسبت به جهان هستی و آخرت با رشد مطالعات دینی و الهی و به تبع آن ارتباط مستحکم با حضرت حق به‌ویژه با دعا، نیایش و توسل به اهل بیت و یافتن معرفت نفس و رجوع به خویشتن خویش، توجه به صفات مثبت و طرد افراد و افعال و صفات منفی از زندگی و ... عواملی هستند که مانع انجام این عمل قبیح می‌شوند.
عدم رعایت همه اینها شاید علت‌های مهمی در رشد معنادار آمار خودکشی بین کشورهای صنعتی و پیشرفته مثل ژاپن نسبت به کشورهای اسلامی در این مقوله باشد.
بی شک انقلابی با این همه حرف برای گفتن در همه عرصه ها - به‌ویژه فرهنگی - امروز می‌تواند سریالی تاثیرگذارتر از «اوشین» برای مردم خودمان و ملت‌های تشنه ارزش‌ها بسازد تا پایانی باشد بر سالهای دور از خویش؛ نه اینکه برخی عوامل فرهنگی به تقلید از سیاه‌نماهای بی انصاف هر روز بر طبل خودتحقیری بکوبند و ارزش‌هایی که تمام دنیا تشنه‌ی آن است و به مدد انقلاب متجلی شده را نادیده بگیرند و با لجبازی همچنان وجدان‌های بیدار را محروم از آن نگه دارند.
به گزارش موثق‌ترین آمار جهانی قطعاً امید به آینده و امید به زندگی در میان ملت ایران بسیار پررنگ‌تر و عمیق‌تر از چین و ژاپن و کره است اما گویی تفکری در تمام این سال‌ها لحظه‌ای از تلاش دست نکشیده برای وارونه جلوه دادن این حقیقت و به فراموشی سپردن خویشتنِ ملت ایران؛ و در این شرایط کیمیاگرتر از دست هنر، دستی برای احیای روح خودباوری و به تصویر کشیدن امید بر پرده‌ی سینماها و در قاب تلویزیون‌ها نخواهد بود.
