زهرا خندان /مخاطب در فیلم‌های آخرالزمانی با حجم بسیاری از تنش و ناامیدی مواجه می‌شود و بعد از تخریب‌های بسیار و مرگ‌ومیر انسان‌ها یکباره یک قهرمان، بروز می‌کند و مشکلات را مرتفع می‌کند و پایان. اکنون تمام جهان نظاره‌گر تخریب‌هایی به مراتب بیشتر از فیلم‌های ۲۰۱۲ یا... در غزه هستند. بستن آب، قطع کردن برق، بمب پشت بمب، شهید پشت شهید، در امان نماندن بیمارستان‌ها، کشتار بی‌رحمانه‌ی زنان و کودکان، تراژدی‌ای که هر فیلمی اگر ده درصد آن را در آغاز خود بگنجاند، تلخی شدیدی به مخاطب منتقل خواهد شد.
اما این واقعیت از یک حقیقت پرده‌برداری کرده است و آن این است که هرچقدر تخریب باشد، هرچقدر کشتار شود، اگر انسان‌هایی با باور به معاد در آنجا باشند، هر تلخی با یک جوانه‌ی امید چشیده می‌شود و هر اشکی با لبخندی همراه می‌شود.
در تمام تنش‌ها، قهرمان‌هایی از کودکان، نوجوانان، جوانان و میانسال‌ها درحال بروز هستند که وطن را ترک نمی‌کنند و بر روی خرابه‌ها می‌نشینند و انتظار مرگی را می‌کشند که آغاز زندگی ابدی آنهاست و همین از آنان شجاعانی ساخته که پک آخر سیگارشان را با حمل زخمی می‌زنند. فیلم‌های آخرالزمانی بماند برای هالیوود و تاریخش
غزه تصویر روشنی از حقیقت یاد الله و معادباوری است که خرابه‌ها و ویرانه‌ها را آباد کرده و وجدان‌های_عمومی را همراه خود ساخته است.
