🔸سیزدهمین جشنواره بین المللی فیلم مستند با حضور چند بخش از جمله مسابقه ملی، جایزه شهید آوینی، بخش بین الملل، کارافرینی و...در حال برگزاری است.
🔸فیلم مستند از پتانسیل ویژه ای برخوردار است که در صورت مدیریت صحیح در ایجاد مسیری جدید و به دور از تقلید از آثار خارجی، و همچنین با تاثیر نپذیرفتن از سینمای فعلی، می تواند به عنوان سکوی پرشی برای اصلاح وضعیت سینما به کار گرفته شود.
🔺غالب فیلم های اکران شده طی چهار روز ابتدایی جشنواره در غالب بخش های گوناگون، نه تنها پیام امیدوار کننده و رویکرد جدیدی نسبت به سایر رویدادهای جشنواره ای در حوزه فیلم به ارمغان نداشته، بلکه در موارد با قدرتی بیشتر در حال «پسرفت-عقبگرد» است.
🔺در تعداد زیادی از آثار، تزریق نمودن محتوای مد نظر کارگردان و جهت دهی، تقطیع های بی موقع، دیالوگ های سفارشی، سیاه نمایی و تعمیم دادن های آن به تمام جامعه، القای فضای التقاط و بالاتر از آن مستندهای ضد دینی قابل تأمل است.

⁉️علاوه بر فضای التقاط حاکم بر فیلم های جشنواره، مجزا کردن بخش جایزه شهید آوینی از سایر بخش ها، نمود بیشتری از التقاط را در پی داشته است! این درحالی است که فضای چنین جشنواره ای در صورت مدیریتی صحیح و با اندیشه و ابتکار، ظرفیت ایجاد تفکر را دارد. تفکری که منجر به قضاوت و تشخیص صحیح و خطا، در مخاطب می شود.