در آغوش درخت به کارگردانی بابک لطفی خواجه‌پاشا از فیلم‌های به اصطلاح شریف و دغدغه‌مند این دوره از جشنواره بود که توانست برخلاف جریان سینمای ایران چهره نسبتا خوبی از یک خانواده را به تصویر کشد.
ریتم کند فیلم در ابتدا کمی سردرگم کننده بود اما در ادامه جبران شد. بازی‌های خوب دو کودک فیلم توجه همگان را به خود جلب کرد همچنین مارال بنی‌آدم و جواد قامتی نیز بازی‌های نسبتا خوب و باورپذیری ارائه کردند.
فیلم درباره خانواده چهار نفره‌ای است که پدر و مادر در حال سپری کردن مراحل طلاق هستند. مادر خانواده به دلیل آزار جنسی دچار «فوبیای فاصله» شده و این موضوع برای پدر آزار دهنده است، به همین دلیل آنها تصمیم به طلاق گرفتند.
تعاملات این زن و مرد در حالِ طلاق، شرافتمندانه به تصویر کشیده شد، همچنین ارتباطات جامعه فیلم نیز به زیست جامعه ایران و ایرانیان قرابت بیشتری داشت. اگرچه فوبیای زن کمی اغراق شده به نظر می‌رسید اما کارگردان در جلسه نشست مدعی شد که نمونه واقعی آن نیز وجود داشته است.
با این حال سرنوشت این خانواده با اتفاق هولناکی که برای بچها افتاد در نهایت ختم به خیر شد.
با وجودی که تصویر برداری فیلم در شهر ارومیه انجام شده و زبان رسمی آنجا ترکی است اما بهتر بود با در نظر گرفتن جذب مخاطب و منحصر نکردن فیلم به مناطق شمال غرب کشور، تعداد دیالوگ‌های ترکی آن کمتر از حالت فعلی بود زیرا خواندن زیرنویس‌ها برای مخاطب خسته کننده است و نباید روال معمول فیلم‌های این منطقه شود.
