معصومه عمرانی/ سرهنگ ثریا اولین فیلم اکران شده‌ی سازمان فرهنگی رسانه‌ای اوج در جشنواره چهل و یکم است که بر اساس یک داستان واقعی شکل گرفته.
کارگردان فیلم لیلی عاج و تهیه‌کننده آن جلیل شعبانی‌ست.
همه و یا تعداد بسیاری از فیلم‌هایی که با موضوع مجاهدین خلق ساخته شده در دهه شصت اتفاق افتاده، چرا که بیشتر جنایات ملموس این سازمان در آن زمان بوده است. سرهنگ ثریا اما از زاویه‌ای تازه و در بازه زمانی جدید به مقوله منافقین پرداخته است.
این فیلم بُعد تازه‌ای از جنایات منافقین را نشان می‌دهد، بی‌مهری و ترک خانواده‌های خودشان... آن‌ها آنچنان مسخ شده و قدرت تفکر را از دست داده‌اند که حتی رابطه مادر فرزندی نمی‌تواند نجاتشان دهد، افرادی که همچون سنگ هستند، سنگ‌های سرد و فاقد فکر و انسانیت که سازمان برای پیشبرد جنایت‌های مهیبش به آن‌ها نیاز دارد. افرادی که دشمنی‌شان با مردم ایران تا همین لحظه ادامه دارد.
از نگاهی دیگر می‌توان صبر و شکوه یک مادر را به نظاره نشست و مهر و گذشتی را دید که حتی با نسبت‌های زشتی که فرزندش به او داد فروکش نکرد.
مادری که تا همین لحظه نیز چشم به راه فرزندی‌ست که سازمان با "اسارت تفکر" از او ربوده...
