زهرا خندان / در ادبیات داستانی، سهم زنان در مقاومت مطلوب است، کتاب‌های زیادی در این زمینه نگاشته شده اما متاسفانه تولیدات سینمایی و مجموعه‌ای به شدت کم است و متاسفانه گاها بعضی از تولیدات نمایشی آنقدر ضعیف هستند که با خود می‌گویی: از طلا بودن پشیمان گشته‌ایم، مرحمت نموده ما را مس کنید! اگر کتاب‌های حوزه زنان و مقاومت در تراز فیلم‌هایی چون «بیست و سه نفر»، «منصور»، «شیار ۱۴۳» و... به حوزه‌ی تولید برسد، قطع به یقین با توجه به تحولات جدید منطقه و جهان، روح‌های تشنه را در سطح جهان سیراب خواهد کرد.
به عنوان مثال کتاب «هم قسم» که شرح زندگی و خاطرات «ام یاسر» همسر شهید سید عباس موسوی، دبیرکل پیشین حزب الله لبنان است، می‌تواند روزنه‌ای نو در «جهاد زنانه» را باز کند. زنی، باصلابت، با لطافت که در معادلات لبنان با حمایت‌های زنانه‌ی خود تاثیر بسزایی دارد. زنی که حضور اجتماعی خود به عنوان مدیر اولین حوزه‌ی علمیه زنان در لبنان را چنان در لحاظ زندگی خانوادگی خود می‌چیند که خللی را مشاهده نمی‌کنی. مادری دلسوز و به معنای واقعی کلمه خانواده دار و در پایان شهیده‌ای که مزد ایفای درست نقش انسانی و زنانه‌ی خود را گرفت و به لقای الله شتافت. اگر این کتاب به مرحله‌ی تولید فیلم برسد حتما سبب وفاق بیشتر فرهنگی بین ایران با کشورهای محورمقاومت خواهد شد، همچنین نکته‌ی کلیدی کتاب تاثیرپذیری ایشان از حضرت امام رحمة‌الله‌علیه است که نشان‌دهنده‌ی نقش رهبری و صدور جهانی انقلاب دارد و با ساخت فیلم چه به صورت مشترک با کشور لبنان، چه به صورت غیرمشترک ادای دینی است به آرمان‌های وسیع امام که از اسلام نشأت گرفته و مرزهایش فراتر از ایران می‌باشد.
کتاب «تاوان عاشقی» روایتی جذاب از رابطه‌ی خلیل جوان تازه شیعه‌شده‌ی شیلیایی و آلا دختر سنی فلسطینی است که برای پرفروش‌شدن یک فیلم همه‌چیز را دارد. پیوند این زوج و زندگی زناشویی آنها در ایران است، زیرا خلیل، طلبه‌ی جامعة‌المصطفی در قم است و مبلغی فعال برای گسترش تشیع در شیلی. داستان از عشق زمینی، تو را به الله‌ی پیوند می‌زند که باعث مقاومت در برابر رنج‌های مختلف می‌شود. آنچنان رنج‌های واقعی در این رابطه وجود دارد که حقارت رنج‌های خود را می‌بینی و به این حقارت حسرت می‌خوری. آلا با پسرش غسان اکنون در غزه است و قطعا هم ساخت مستند و هم فیلم سینمایی و مجموعه از این کتاب بسیار مهم در ادبیات مقاومت جهان خواهد بود.
کتاب «درگاه این خانه بوسیدنی است» کتابی است از خاطرات فروغ منهی مادر سه شهید و همسر یک مجاهد. زنی که به او گفته شد: تو با فرزندانت امتحان می‌شوی. زنی مهربان و دوست داشتنی، زنی مقاوم و معتقد به آرمان‌های انقلاب، زنی مجاهد که امنیت خاطر را برای جهاد همسر و فرزندانش ایجاد کرد و موازنه‌ی قدرت را به نفع حکومت شیعی تغییر داد.
در کتاب، رنج‌های مادرانه و پدرانه به خوبی نشان داده شده است که قلب با تنگی قلبشان، تنگ می‌شود.
جمع بین رنج‌ها و غصه‌های مادرانه در فقدان فرزندان با صلابت دفاع از انقلاب را نویسنده به خوبی از کار درآورده اگر یک کارگردان دلسوز بتواند آن را به تصویر بکشد، یک گام رو به جلو از فهم واژه‌ی صبر خواهد بود که استادمان می‌گفت:
صبر یعنی در هنگام نداری، به پای باطل نچسبیدن درحالیکه ما به مادران شهیدی که گریه کنند شاید بگوییم صبر ندارند درحالیکه اصل صبر این است به پای باطل نچسبی و کفر نگویی که این مادران آن را به خوبی بلدند.
کاش هنر هفتم از ادبیات داستانی عقب نیفتد و بتواند از نقش زنان در مقاومت، که به رشته‌ی تحریر درآمده، استفاده کند و فیلم‌هایی با کارگردانانی کاربلد و بازی بازیگران حرفه‌ای بسازد و جبران عقب‌افتادگی را با بازیگران نابلد یا کارگردانان نه چندان مطلوب، جلو نبرد که ما را به پشیمانی برساند.
