نرجس احمدی /سوال خوبی پرسیدید عموپورنگ؛ شاید اگر در دهه‌ی نود به‌جای بتن کردنِ قلب رآکتور اراک و تعطیلی و تعدیل نیرو، به‌جای خانه‌نشین کردن مهندسان نخبه‌ی نیروگاه‌های هسته‌ای؛ به‌دنبال رونق و تامین انرژی‌های پاک بودیم.

یا اگر همان‌سال‌ها به‌جای خوش‌رقصی برای غربی‌ها و امضای توافق پاریس، قبل از هرچیز اولویت‌ها را در نظر می‌گرفتیم و به فکر رونق تولید بودیم، به فکر روشن ماندن چراغ خانه‌های خودی و روشن ماندن موتور و ژنراتور و دیگ‌های بخار کارخانه‌های وطن؛ امروز شما غصه‌ی برق مملکت را نداشتید و از سر دلسوزی و هم‌دلی و هم‌دردی از چراغ خانه‌تان مایه نمی‌گذاشتید برای آبادی وطن!

نمی‌دانم سیاست‌گذاران امروز چه خوابی برای اوضاع برق و تأمین انرژی سال‌های آینده دارند ولی بسیار امیدوارم راه‌های غلط رفته دوباره طی نشود و تتمه‌ی امید این ملت برای رها شدن از مشکلات را به چوب حراج نزنند. بسیار امیدوارم با سیاست‌های غلط، باعث سقوط قطاری که سه سالی بود در ریل پیشرفت و گذر از موانع قرار گرفته بود، نشوند.