طاهره شاطری/ در سال‌های ۱۳۴۲ به بعد، حضرت امام برای شاه و دولت دیکتاتوری نسبت به مردم و سرسپرده به آمریکا، بسیار مشکل‌ساز بود و او با زندانی شدن و تهدید، از تکلیفش که یکی از مهم‌ترین‌هایش حفظ استقلال کشور بود، دست نکشید و مردم بیش از گذشته به ایشان اقبال داشتند، او را به ترکیه تبعید کردند و بعد از مدتی او را به عراق فرستادند. مقامات دولتی عراق که با حکومت ایران تضاد منافع داشتند می‌خواستند از ایشان استقبال کنند اما امام درخواست آنان را قبول نکرد و چنین اظهار داشت که اختلاف او با دولت ایران یک امر داخلی است و مربوط به سایر دول نمی‌شود. این اقدام در سایر کنش‌ها با مسئولین عراقی تکرار شد و امام حاضر به صحبت در مورد ایران نشد چون آن را یک امر داخلی می‌دانستند.
این نکته در سیره‌ی امام بسیار مشهود بود. یک امر داخلی ربطی به بین‌الملل ندارد و شاید یکی از رموز ماندگاری اندیشه‌ی امام در حکومت‌داری همین باشد که مردم حسن نیت ایشان را درک می‌کردند و می‌دیدند که امام هیچ‌گاه برای شهرت یا جاه یا مقام تلاشی نکرد. این سیره، نیاز هر کشوری است که باید مسئولین و متولیان سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بدان توجه کنند درحالیکه بسان گوهر نایابی شده که دارندگانش اندک‌اند. سطح صحبت‌ها و رفتار عوامل فیلم‌ها و مهمانان ایرانی جشنواره کن و نوع برخورد و واکنش برخی نیز حاکی از فقدان همین ویژگی برجسته در بخشی از متولیان فرهنگ کشور است. اخبار رسانه‌ها نیز به تبع آن، عمدتا مربوط به نشست‌های رسانه‌ای دو فیلم «برادران لیلا» و «عنکبوت مقدس» و سوالات سیاسی و پاسخ‌های سیاسی‌تر، منفعلانه و ذلیلانه عوامل فیلم‌ها، رفتارهای خارج از عرف، اتهام تعرض به یک بازیگر مرد پیشکسوت حاضر در جشنواره و انتقاد از رفتار دوگانه خانم بازیگر عضو اصلی جنبشِ آزار جنسی، در همراهی با این بازیگر، جایزه خانم زر ابراهیمی و محتوای فیلم‌ها و حواشی مابعد آن‌ها و.... است. اما سوال اساسی از حاضرین در جشنواره‌ی بین‌المللی این است که چه می‌توانستند بگویند تا نفعی برای مردم و فرهنگ ایرانی داشته باشد؟ قاعدتا عقل و نفس سلیم، جشنواره‌ی کن و امثال آن را جایگاهی برای بیان مسائل بین‌المللی می‌داند که می‌توان از آن جایگاه استفاده کرد. تقلیل دادن صحبت‌ها به مسائلی چون نوع موسیقی، پوشش، خراب شدن یخچال و... که نشانی از واقعیت هم ندارد، چه احساسی را در مخاطب جهانی برمی‌انگیزاند؟ قطعا ایران‌هراسی و تحقیر، آن هم برپایه‌ی اطلاعات نادرست عده‌ای در جهان بین‌الملل را در پی خواهد داشت!
این اظهارات که نشان از سازماندهی دارد، سبب می‌شود نظام بین‌الملل بر پایه‌ی این اظهارات و البته نظام پشت‌پرده‌ی آن، جوایز را برای این نوع رفتارهای پست نسبت به ایران در نظر بگیرد و نظام سیاسیِ استکبار جهانی بتواند بر پایه‌ی همین اقناع فرهنگی بودجه علیه تحریم و گزینه‌هایش علیه ملت ایران اعمال نماید. چرا که اگر غیر از این بود هنرمندان ایرانی نیز همانند هنرمندان روسی اجازه راهیابی به محافل این چنینی را نداشتند!! اما نکته قابل تامل آنجاست که هر چه توانستند توسط مهمانان و فیلم‌های ایرانی حاشیه ساختند و متاسفانه سلبریتی های ایرانی هم عامدانه یا جاهلانه همکاری کردند و هزینه‌تراشی دند و دست آخر جایزه اصلی را هم ندادند!
