در نگاهِ تربیتی علما و امام خمینی رحمت‌الله علیه، تربیت در دوره‌ی کودکی یکی از مهم‌ترین و موثرترین است اما نه به شکل مستقیم بلکه با تاثیر بر ناخودآگاه کودک و استفاده از مدل تربیتی مناسب، ایجاد فضاسازی متناسب است، یعنی در اجتماع به گونه‌ای مولفه‌ها چیده شود که به طور ناخودآگاه در کودک موثر باشد. توصیه‌های علمایی چون "آیت‌الله بهجت" به اینکه وقتی به حرم‌های مطهر وارد می‌شوید، خوردنی‌های خوشمزه به کودکان بدهید تا خاطره و تداعیِ شیرینی از حضور در این مکان‌های متصل‌کننده به وحی و توحید داشته باشند نیز، از این روست. اُنس‌دهی یعنی ایجاد خاطره‌ی شیرین از مولفه‌های دینی؛ به طور مثال در نمازهای جماعت یا مراسم روضه و... محترم شمردن کودکان، تهیه خوردنی‌ها و... از این دست می‌باشد. شعر، از مهم‌ترین ابزارهای ایجاد «شور و تهییج» در انسان است، از این رو در سیره‌ی حضرت رسول و اهل بیت علیهم‌السلام توجه به شعرا وجود داشته است.
پس یکی از مهم‌ترین کارکردهای شعر، ایجاد شور و خاطره خوش و اُنس‌دهی به مفاهیم دینی است؛ بنابراین برخی از انتقاداتی که به سلام_فرمانده می‌شود، مردود است چون رسالت اصلیِ شعر با توجه به سطح کودکان یعنی؛ انس‌دهی و ثبت در خاطره آنان را در خود دارد. در رسانه توجه به «سطح مخاطب» مهم است و این شعر شاید از نظر مفهوم و ایجاد شعور در سطح فهم و سن مخاطبان زیر شش سال نباشد اما با این سطح از مخاطب با انس‌دهی، ایجاد مفاهمه کرده است و فضاسازی تربیتی رخ داده است. مانند بسیاری از انیمیشن‌های تولیدی والت دیزنی و... که مفاهیم سطحی و عمقی دارد و با سطوح مختلف مخاطبان ایجاد ارتباط می‌کند.
به نام خدا
